Z dnia na dzień znikła pandemia i w mig pojawiły się wybuchy bomb za wschodnią granicą utrzymując naród w strachu i ciągłym wycofaniu.
Równie dobrze mogłoby to być sprawozdanie z którychś z dni Adama Chmielowskiego czy Adama Sapiehy, którzy wyłonili się w dzisiejszych modlitwach jakby bardziej na czoło przypominając nam, że trudności, które przeżywamy nie były im obce. Pierwszy żołnierz powstania styczniowego, drugi wytrwały nieformalny przywódca narodu w czasie wojny w kraju.
Miłość do Ojczyzny, która wypływa z historycznych opowiadań skłania do refleksji, że często trwanie przy swoim bracie, swej ziemi, swej wierze wystarczy aby po latach ktoś pokochał te postacie i zechciał ich przyjąć jak swych duchowych przodków na krakowskiej ziemi.
Post, zwykle kojarzy się z końcem pączków i mniejszą porcją kiełbasy, lecz dzisiejszy koncert daje nam perspektywę nagrody piękna, dla tych którzy na modlitwie wytrwali. Jednocześnie, potęguje znaczenie człowieka, który uzbrojony w instrumenty smyczkowe czy strunowe, zręcznie szarpane, koi rozdygotane nerwy zwycieżając moce paliwa wybuchającego w rakiecie czy w silniku samochodu na skrzyżowaniu tuż za rogiem.