Stworzyciel poprzez swych objawionych przedstawicieli na świecie, czyli ludzkie dzieci jawi nam się jako Ten, który we wspólnocie małżeńskiej stwarza nowe życie, miłość i następne pokolenie.
W tym kluczu uprzejmym i mądrym tonem została nam przedstawiona lektura pisma o Oblubieńcu zstępującym na Ziemie. Bogu, który przychodzi jako Pan Młody na wesele. Pozostałością po obecności Jezusa na Ziemi, Kościół, dzisiaj jakby zapomniany temat, podkreślając że małżeństwo też ma swój cielesny wymiar i jako taki ukazuje nam dwoistą naturę Boga – nie anioła ani też nie zwierzęcia – ale człowieka.
Te rozważania przypisywane św. Janowi Pawłowi II jakże naturalnie czującemu się pomiędzy modlitwami o kard. Sapiehę i kard. Macharskiego wydają swoisty paszport dla małżeństw do wypełniania swego powołania w formie cielesnego obdarowywania się.
Ze wspólnoty i we wspólnocie rodzi się bowiem życie, a małżeństwo jako potencjał rodziny w nią się przeradza z chwilą współuczestnictwa w planie przyjęcia potomstwa i wychowania. Ten ostatni aspekt wybrzmiał dzwięcznie w referacie po Mszy Św. w intencji oświecenia zarówno starszych jak i młodszych pokoleń w sprawach pierwszorzędnych – rodzinnych.
W nadziei na następne spotkania i radość obcowania zarówno z Bogiem w Duchu ale i wcielonym w swe ludzkie dzieci pozostaje nam rozważyć piękno czystej miłości z jaką dzieli się ze sobą wspólnota Stołu Eucharystycznego. W niej bowiem znajdą miejsce i uciekinierowie i przybłędy i biedacy czy po prostu spragnieni chleba … tym bardziej spokojny ten żłóbek św. brata Alberta, w którym i dorośli przez chwilę mogą poczuć się dziećmi.